در عصر امامان معصوم علیهم السلام ، پافشاری بسیار بر احیای عاشورا و بهره گیری از اهرم نیرومند و فراگیر و اثرگذار«مدایح و مراثی » بود. در واقع، همه حرفها و پیامهای امامان در «حماسه کربلا» نهفته بود. آن شور ماندگار و خشم روزگار،هم تبیانی بر مفاهیم فکری و تعالیم اجتماعی و سیاسی اهل بیت علیهم السلام بود، هم آینه تمام نمای «مظلومیت حق » و«مهجوریت عترت ». از این رو حادثه کربلا به عنوان یک «شاخص »و مظهر حماسه و غیرت دینی و تکلیف شناسی و مرزبانی و احیاگری امامان، در نظر همه معصومین می درخشید و یادآوری و تکریم وبهره گیری از آن نیز در دستور کار «خط عترت » بود.

امام امت نیز هم در مرحله تاکید بر احیای عاشورا، سنگ تمام گذاشت، هم خود با دمیدن روح جدید به آیین سوگواری و مراسم سنتی عزاداری ایام عاشورا، آن را حیات بخشید، هم از جوهره ودرون مایه «عاشورا» در مراحل مختلف نهضت و پیروزی انقلاب وسالهای دفاع مقدس و بسیج مردم بر ضد توطئه گران و انسجام ملت بر ضد تحمیل بیگانه و سلطه استکبار، حد اکثر بهره برداری راکرد.

عزاداری برای شهیدان، بخصوص سیدالشهدا، هم مایه بقای نام وخاطره و آثار آن حماسه جاوید است، هم تاثیر عاطفی و پیونددرونی میان عزاداران و پیشوایان حق ایجاد می کند و هم نوعی روح مبارزه با ستم را در مردم احیا می کند. عنصر شعر و ادبیات درمرثیه خوانی به آن غنا بخشیده و موجب گسترش این موج میان توده های وفادار به خاندان پیامبر(ص) شده است. «تاثیرعاطفی »و گسترش «سریع »، دو ویژگی مهم در اشعار مرثیه است. مردم،این شعرها و شعارها را می خواندند و حفظ می کردند و مجالس خودرا با آنها رونق می بخشیدند. تعالیم عاشورا، از خلال همین مجالس دینی به نسلهای بعدی منتقل شد و بزرگان دین نیز با استفاده ازمجالس حسینی و شور عزاداری، جریان زلال مکتب اهل بیت علیهم السلام را در میان توده های مردم با ایمان، نگاه داشتند.

به نقل از https://hawzah.net/